Veni Vidi Vici: Piet Schellekens, Henny Vrienten en Ton Leijten (v.l.n.r.)
Kees Oud, Piet Schellekens, Ton Leijten (v.l.n.r.)
Intussen elders in Tilburg. Lees verder...
Intussen elders in Tilburg 2. Lees verder...
Intussen elders in Tilburg 3. Lees verder...
Intussen elders in Tilburg 4. Lees verder...
Ton Leijten in zijn opnamestudio
door Hans Schoots - Rond de jaarwisseling van 1968 op 1969 werd ik door een nieuwe Tilburgse
undergroundgroep met de naam Veni Vidi Vici gevraagd een serie groepsfoto's
te maken. In die tijd was ik fotograaf en waren mijn statiefoto's van een
paar andere Tilburgse bands al op ansichtkaarten in omloop. Daarnaast fotografeerde
ik concerten van bijna alle landelijk bekende groepen: Golden Earring, Cuby
and the Blizzards, Outsiders, Tee Set, After Tea, The Shoes, Rob Hoeke...
wie eigenlijk niet? Na een concert van The Kinks in Sittard heb ik als
geaccrediteerd fotograaf zelfs ooit enkele uren met Ray Davies en nog wat
lui aan een en hetzelfde tafeltje gezeten in de bar van een plaatselijk hotel!
The Kinks dronken bier, en zo hoorde het ook.
Voor de foto's van Veni Vidi Vici reden wij op een dag naar een autosloperij.
Het was een driemansband en de leden ervan - Ton Leijten, Piet
Schellekens en Henny Vrienten - poseerden in een half gesloopte bestelwagen
en met nog wat andere sombermakende attributen.
Toen ik op 9 maart met ze mee ging naar hun eerste optreden in Den Boogaard
in Moergestel, was Henny Vrienten weg. Hij ging naar de Tilburgse middle-of-the-roadgroep
Les Cruches, commercieel wel de meest succesvolle groep van de stad. Bij Veni
Vidi Vici kwam bassist Ruud de Rooy, die een paar maanden later weer werd
vervangen door Kees Oud. Bij het concert hadden de bandleden hun bovenlichaam
beschilderd - afgekeken van Dragonfly, maar die deden alleen hun gezicht. Rookpotten
onttrokken het Moergestelse podium geregeld aan het zicht en een zelfgebouwde
muziekmachine werd met een bijl tot mootjes gehakt. Het viel uitstekend in de smaak bij de
jeugd.
Een week later deed Veni Vidi Vici de Rustende Jager in het Noord-Hollandse
Heiloo aan. Ik ging weer mee om de verrichtingen te fotograferen. In Heiloo
volgde een nieuwe personele wisseling: de manager P.A. had de bandleden een
vals contract laten zien met nog een andere zaal in de buurt van Alkmaar.
Die tent wist van niks. P.A. werd op staande voet ontslagen.
Op de terugweg naar het zuiden besloten we een poging te wagen bij Paradiso
in Amsterdam. Het was zondagavond 16 maart en er stond geen band geprogrammeerd.
In die tijd ging het nogal informeel toe in Nederlands poptempel en ik regelde
voor diezelfde avond een gratis optreden - we kregen wel een flinke stapel
consumptiebonnen - met als deal dat Paradiso óf achteraf zou
zeggen dat het niks was óf een volgend betaald optreden zou nemen.
Het optreden vond plaats in de grote zaal. Paradiso had toen een theehuis
en in de grote zaal kon worden rondgehangen tussen wat potpalmen. Ook wanneer
er geen programma was waren er zo veel mensen in Paradiso. Het publiek reageerde
enthousiast en ook de staf van Paradiso was niet ontevreden, want Veni Vidi
Vici werd in het voorprogramma van The Crazy World of Arthur Brown gezet,
die het daaropvolgende weekeinde in Paradiso optrad.
Van de ene dag op de andere was ik manager van Veni Vidi Vici, een band waar
je mee voor de dag kon komen. Ton Leijten was naast een wat rouwe zanger een
virtuoos op de electrische gitaar zoals er in Tilburg en verre omtrek nauwelijks andere waren.
Drummer Piet Schellekens was een figuur van Zappa-achtige originaliteit. Leijten
en Schellekens schreven alle muziek en tekst zelf. Veni Vidi Vici heeft nooit één nummer van anderen gespeeld en kon toch een optreden van
twee tot drie uur verzorgen zonder in herhaling te vervallen.
Illustratief voor de psychedelische sfeer is het nummer 'Scatterbrained' met de volgende tekst van Piet Schellekens:
---
Naildirt, talebird, five pimples square
eat German armpithair
Now we'll go 'cause it's time
to drink a cup of bulldogslime
Please swallow a thimple of naildirt
then you get some words of the talebird
It tells us to walk all on the five pimplessquare
and to pick a tuft of German armpithair
Naildirt, talebird, five pimples square
eat German armpithair
Now we'll go, 'cause it's time
to drink a cup of bulldogslime
Eat that holy hair and beware, 'cause it's time
for fetching your bike and riding over the bulldogslime
What do you think, we're going to the heaven of dogs
and to the dog of the holy keys on these rocks
They let us in and then we hear
that sweet soft dog music
[solo]
herhaling van het bovenstaande.
---
Terug naar Paradiso. De toenmalige verantwoordelijke voor de programmering
Cyril van den Hemel* [*zie onderaan] had een lichtelijk chaotische manier van werken. Dat wisten
allerlei andere orkesten al, maar wij kwamen er pas op 22 maart achter, toen
wij werden afgebeld omdat er op hetzelfde tijdstip ook een paar andere bands
geboekt stonden. Voor de deur van Paradiso kon je indertijd regelmatig meerdere
bussen zien staan van groepen die allemaal tegelijk waren gecontracteerd,
waarna ze op één na onverrichter zake weer naar huis konden.
Cyril boekte ons opnieuw voor 7 juni.
Na advertenties in Aloha en een mailing naar een paar honderd zalen
- podia zouden ze nu zeggen - kwamen er wat boekingen binnen uit het Brabantse.
De beheerder van een jeugdcentrum in Den Bosch trok halverwege de avond de
stoppen eruit omdat er te hard werd gespeeld. Het publiek had natuurlijk geen
bezwaar tegen het volume en de bandleden weigerden vanwege de artistieke principes
zachter te spelen. Als manager koos ik de kant van de kunst.
Belangrijker vonden wij de echte alternatieve centra. Zoals het Rotterdamse
equivalent van Paradiso: 'Ruimtes Situatie Centrum'**, ook wel 'Kietsjtejater' geheten, gevestigd aan de Gaffeldwarsstraat en een van de voorlopers van Nighttown, waar Veni Vidi Vici op
zaterdag 26 april 'avankardistiese underground' ten gehore bracht tegen betaling
van tweehonderd gulden inclusief vervoerskosten. Een paar maanden later was er in hetzelfde Rotterdam een optreden in de jazzkelder Pluggetje onder de Maasbruggen.
Op 1 mei bereikten we onverhoeds de landelijke pers, toen De Telegraaf op pagina 5 een foto over vijf kolommen plaatste van Veni Vidi Vici, spelend
in de bezette Katholieke Hogeschool Tilburg. De kop erboven, over de hele
breedte van de pagina, was: Studeren? Mij een beat! De dag ervoor, de eerste dag van de bezetting, waren wij - geen van allen
studenten maar wel Tilburgers - ons met een optreden in de aula van de Hogeschool
solidair gaan verklaren met de bezetters, die natuurlijk geïnspireerd
waren door de Parijse studentenopstand van mei 1968. Er kwamen een paar bezetters
naar ons toe die vroegen naar de diepere politieke betekenis van de teksten
van Piet Schellekens.
Foto: Aula Hogeschool Tilburg met uiterst links Ton Leijten, daarachter Kees Oud, daar weer achter de actieleiding. De Telegraaf, 1 mei 1969.
Posjet, het theatertje
annex hasjrookhol van de Hogeschool, contracteerde ons vervolgens een paar keer.
Begin juni kwam er een briefkaart:
---
Hans,
Overeenkomst 7/6-'69 Pard. A'dam kan wegens overbezetting niet doorgaan.
Cyril.
Neem telef. contact op over volgende datum.
---
Dat najaar vond in Posjet alweer het laatste door mij geregelde concert plaats van de Avant-gardegroep Veni Vidi Vici. De katholieke mores hadden de kiem gelegd voor de ondergang van de band. Ton Leijten had 'moeten' trouwen toen een vriendinnetje van hem zwanger was geworden. Het was een schattig baby'tje, maar zijn echtgenote dreef de band uitelkaar. Misschien wel omdat ze vond dat haar man beter iets kon doen dat meer geld in het laatje bracht. Hij verdween een tijdje naar Duitsland, speelde nog heel even in twee bands tegelijk - de andere was Crusade - en zwichtte voor de eis van zijn echtgenote een andere manager aan te stellen. Die wist achter mijn rug nog twee optredens te organiseren voor het gedaan was met Veni Vidi Vici. Eerdere plannen om een plaat te maken konden niet worden gerealiseerd. De bandopname van een repetitie die ik jaren van huis naar huis heb meegenomen, is ergens kwijtgeraakt. Tenzij een van de andere bandleden nog een opname heeft bewaard, is de unieke muziek van Veni Vidi Vici vervlogen.
36 jaar later:
'Ik weet: de rock&roll
Betaal je met de blues terug' (Ton Leijten)
Ton Leijten overleed in juni 2005. Al lang geleden had hij de underground-sound van Veni Vidi Vici achter zich gelaten. Pendelend tussen oude rock en blues en het Nederlandse lied, was hij door de jaren heen gitarist van een groot aantal bands in het zuiden des lands. Daarnaast schreef hij meer dan honderd nummers in verschillende genres. Vele ervan nam hij op in zijn eigen thuisstudio, een aantal werd uitgevoerd door anderen. Het bekendste nummer dat hij schreef is 'Bloed, zweet en tranen', dat in de uitvoering van André Hazes een hit werd. In Tons originele opname klinkt op zijn minst de instrumentale begeleiding van dat nummer beter, dank zij zijn eigen huilende gitaar. En zoals iemand schreef op de supporterswebsite van de Tilburgse voetbalclub Willem II, waar 'Bloed, zweet en tranen' vaak van de tribunes galmt: 'iedereen kan een liedje zingen maar slechts 1 kan het liedje schrijven.' In meer van zijn studio-opnamen is Ton Leijten nog steeds de virtuoze rocker die hij eind jaren zestig was.
Tons laatste optreden was in februari 2005 in Baarle-Nassau met de band 'Van Lunteren'. De Burns-gitaar waarop hij in de jaren zestig speelde is ergens op de harde weg van sex, drugs en rock&roll achtergebleven.
Ongelofelijk maar waar: bassist Kees Oud overleed twee dagen voor Ton Leijten.
Piet Schellekens is een geïnspireerd beeldend kunstenaar/fotograaf geworden, die meestal werkt met attributen uit de natuur. Kijk verder...
* Over Cyril van den Hemel: je kunt zomaar van de aardbodem verdwijnen terwijl je toch ooit wat hebt betekend. Ik vraag me nu af of Cyril
wel de oorzaak was van de hierboven geschilderde planningschaos bij Paradiso. Later ontdekte ik namelijk dat er in die tijd verschillende programmeurs waren en waarschijnlijker is dat die vrolijk langs elkaar heen werkten.
Cyril van den Hemel was een blauwe maandag manager van de Vlissingse band Dragonfly geweest en werd kort daarna
producent van het eerste grote Europese tournee van Pink Floyd. Hij ging voor zover ik weet in Londen wonen en produceerde daar een lange reeks compilatiefilms over popmuziek voor de televisie, onder meer over Fleetwood Mac, The Kinks en James Brown. Cyril overleed in 2011 in Londen op 62-jarige leeftijd.
** Ruimtes Situatie Centrum was een door hippies overgenomen onderdeel van de landelijke organisatie Jeugd en Jongeren Centrum “Ruimte”. Die was in 1959 voortgekomen uit de beroemde Arbeiders Jeugd Centrale, de AJC.
THE KINKS IN SITTARD, MEI 1968
foto's Hans Schoots
(openbare reproductie zonder toestemming verboden)
