.
USS Porter lanceert een Tomahawk kruisvluchtwapen
7-4-2017 - Op Assads bondgenoten na zullen velen de Amerikaanse aanval van 7 april 2017 op een Syrisch militair vliegveld kunnen billijken. De internationale gemeenschap vindt gifgas gebruiken onaanvaardbaar en die boodschap dringt nu misschien tot Damascus door: wanneer het weer gebeurt, kan Assad rekenen op een nieuwe tegenactie, en dan net even groter dan de zeer terughoudende Amerikaanse actie van vandaag.
Al moeten we wel hopen – wat heet – dat de Amerikanen hun inlichtingen op orde hebben en de weapons of mass destruction inderdaad bij Assad vandaan kwamen.
Maar hoe gaat het nu verder? Het zou niet de eerste keer zijn dat de VS slaapwandelend een avontuur aangaan. Zonder duidelijkheid te hebben over stap twee of drie, of een exit strategie. Donald Trump verzet zich al jaren, voor zijn doen heel consequent, tegen Amerikaanse interventie in andere landen om daar regime change af te dwingen – Irak, Libië, Syrië. Gaat de dynamiek van alledag daar nu alsnog verandering in brengen? Hopelijk niet.
Dat Assad niet deugt is bekend. Maar de alternatieven zijn ook niet bepaald aantrekkelijk. Het bekende lijstje van oppositiegroepen tegen Assad nog maar eens nalopen.
IS: commentaar overbodig.
Andere jihadistische groepen: ook geen verbetering.
Pro-Turkse (jihadistische) groepen: Erdogan in plaats van Assad??
Koerden: de sterkste niet-jihadistische opposanten, maar ambiëren geen hoofdrol in een Syrische nationale regering.
Gematigde c.q. democratische krachten: een tamelijk krachteloze minderheid.
Wanneer in de berichtgeving over Syrië van 'de rebellen' wordt gesproken, worden gemakshalve de democraten en degenen die 9/11 toejuichen bij elkaar geveegd, maar de strijd gaat daar niet tussen de good guys van de oppositie en de bad guys van Assad. De roep, ook in Nederland, om de 'democratische' oppositie te steunen, had weinig realiteitszin: voor zover de Nederlandse regering hierop is ingegaan, wordt ze er nu door dezelfde eisers van beticht terroristen te hebben gesteund. Daarvoor zijn de critici op zijn minst medeverantwoordelijk.
Er zijn meer bad guys in dat land dan je de bevolking toewenst. Alleen grootschalige buitenlandse interventie zou een einde aan het Assad-regime kunnen maken, maar daar begint niemand aan, alleen al omdat er dan altijd nog een land in conflict zou overblijven waar de orde tien, twintig jaar of nog langer van buitenaf overeind gehouden zou moeten worden.
In de mediareacties op de Amerikaanse Tomahawkaanval is sprake van Trumps onberekenbaarheid voor en na. De Volkskrant noemt hem 'triggerhappy'. Ik denk dat deze commentatoren zich in dit geval zwaar misrekenen, dat het besluit tot deze actie in Washington in grote consensus is genomen en allesbehalve een persoonlijke impuls van Trump was. Het is er eerder een bewijs voor dat het Amerikaanse systeem nog werkt.
