.
Hieronder enkele bijdragen over de Noord-Koreaanse atoombom.
'MOSKOU EN PEKING NIET HELEMAAL ONSCHULDIG AAN NOORD-KOREAANSE ATOOMPROEVEN'
3-9-2017/22-9-2017 - Een dag voor de nieuwste (zesde) atoomproef van Noord-Korea, schreef buitenlandredacteur Klaus-Dieter Frankenberger in de Frankfurter Allgemeine een behartenswaardige column:
EENZIJDIG APPÈL
'Moskou en Peking zijn niet helemaal onschuldig aan de atoom- en rakettenkoorts van Kim Jong-un. Klaarblijkelijk zijn ze nog steeds bereid een atoommacht Noord-Korea te accepteren.
'Binnen enkele maanden zal Noord-Korea over de capaciteit beschikken lange afstandsraketten met atoomkoppen in te zetten. Daar is de Franse regering van overtuigd. De atomaire dreiging zou daarmee toenemen, ook voor Europa. En wat dan?
'Wat betekent het eigenlijk voor Rusland en China, de twee machten die tot nu toe niet werkelijk hebben gebroken met het regime in Pyongyang? De leiders in Moskou en Peking mogen zich ongemakkelijk voelen bij de atoom- en rakettenkoorts van dictator Kim Jong-un, maar ze zijn er natuurlijk niet helemaal onschuldig aan dat hij kon uitbreken. Daarbij past dat ze hun appèls tot matiging vooral richten aan de Verenigde Staten (en hun bondgenoten).
'Misschien leiden druk en militaire retoriek nergens toe. Maar laten we ons eens voorstellen dat er raketten die met kernkoppen kunnen worden uitgerust over hún landen geschoten zouden zijn. Hoe zouden zij zelf hebben gereageerd?
'Het ziet er nog steeds naar uit dat Rusland en China zonder meer bereid zijn een atoommacht Noord-Korea die over bijpassende raketsystemen beschikt, te accepteren. Tot zover het streven de verspreiding van kernwapens tegen te gaan.'
Tot zover ook Frankenberger. Het is inderdaad opmerkelijk dat uit voornoemde hoofdsteden, maar ook in een deel van de Westerse media, wordt gedaan alsof het logisch is dat vooral de Verenigde Staten en anderen bestraffend worden toegesproken wanneer het om Noord-Korea gaat. (Lees verder na de afbeelding)
Kim Jong-un en zijn voorgangers zijn al ongeveer vier decennia met hun atoomwapenprogramma bezig. Van ene Donald Trump was nog geen sprake. Onder de presidenten George Bush en Barack Obama zijn alle pogingen mislukt om via onderhandelingen, diplomatie en massale humanitaire steun aan Noord-Korea een streep te zetten onder het atoomwapenprogramma van dit land. Ondanks alle Noord-Koreaanse raketlanceringen en bomproeven is er vanuit het Westen en in de internationale gemeenschap terughoudend gereageerd met voor de hand liggende sancties. En Donald Trump roept natuurlijk als gewoonlijk grote woorden in een taal die sommigen de gelegenheid geeft te doen alsof Noord-Korea een soort slachtoffer is.
In werkelijkheid gaat Kim Jong-un al die jaren al doodgewoon door met zijn provocatieve beleid, wat anderen ook doen. Het recente afschieten van raketten over bewoond Japans gebied is geen dreigen meer, het is al een vorm van agressie - waarop nogmaals terughoudend werd gereageerd. Op 14 september 2017 verklaarde Pyongyang daar ook nog bij dat 'de vier eilanden van Japan in de zee moeten worden verzonken door de nucleaire bom van Juche'* en dat de Verenigde Staten moesten 'worden doodgeslagen als een dolle hond' (citaten uit dagblad The Guardian). Intussen is er geen enkele legitieme reden voor Pyongyang om anderen met atoomaanvallen te bedreigen, laat staan zich daar praktisch op voor te bereiden. Noord-Korea wordt door niemand belaagd, het ligt de facto beschermd in de Chinese invloedssfeer en de enige die het op hoge toon over hereniging van Noord- en Zuid-Korea heeft, en zelf nog maar enkele weken geleden zei zich daar militair op voor te bereiden, is het regime in Pyongyang. In dit geval ging het over geheime miltaire elite-eenheden bedoeld om in Zuid-Korea te opereren.
Dat er op gezette tijden grote militaire oefeningen worden gehouden door de Verenigde Staten, Zuid-Korea en Japan, is in dit licht niet zo heel vreemd. Het voorstel van Rusland en China om die oefeningen te staken om zo de Noord-Koreaanse dictator mild te stemmen, is een omkering van zaken. Het roept de vraag op of zij, met Kim Jong-ils atoomwapens als onuitgesproken argument, vooral uit zijn op het versterken van hun eigen strategische positie in Oost-Azie en het verzwakken van die van de Verenigde Staten, Japan en anderen. Poetin heeft op de Krim, in Oekraine en Syrie al laten zien dat hij een meester is in het grijpen van het moment tot meerdere glorie van Rusland.
De pogingen om de verantwoordelijkheid voor wat er rond Noord-Korea gebeurt te verleggen naar de Verenigde Staten lijken er vooral op gericht verdeeldheid in het Westen te zaaien. We doen er verstandig aan daar niet teveel in mee te gaan.
* Juche is de staatsdoctrine van Noord-Korea, een mengsel van orthodox marxisme-leninisme, leiderscultus, oude Koreaanse tradities en nationaal isolement tot deugd verheven.
NOORD-KOREA: DE MACHTSTHEORETICI ONTGAAT IETS
15-4-2017 - Niet ten onrechte vermoedt de Noord-Koreaspecialist en Leids hoogleraar Remco Breuker dat het risico op een confrontatie rond Noord-Korea met de dag groeit. Noord-Korea maakt vorderingen op technologisch gebied waardoor het land op afzienbare termijn niet alleen een atomaire bedreiging voor Zuid-Korea en Japan vormt, maar ook voor de Verenigde Staten. Wanneer Kim Jong-un en de zijnen de capaciteit eenmaal echt in handen hebben, is Los Angeles in last. Vooral omdat de Noord-Koreaanse politiek niet voldoet aan elders gangbare normen.
Hierover wordt door de machtstheoretici iets te licht gedacht. Zij gaan ervan uit dat elk land uiteindelijk zo verstandig is zich te richten naar de reële machtsverhoudingen en de existentiële belangen van land en volk, of desnoods alleen van het regime zelf. Deze denkwijze volstaat bij Noord-Korea niet omdat hij de betekenis van de ideologie en het sektarische denken negeert. Kim Jong-un staat zichzelf toe verderfelijke Westerse films te bekijken die hij zijn onderdanen met ideologische argumenten onthoudt. Overigens een frappante parallel met het gedrag van Jiang Qing, de zelfs voor toenmalige Chinese begrippen radicale echtgenote van Mao Zedong. Toch is er reden ervan uit te gaan dat zulke leiders op zijn minst voor een deel - en met veel fanatisme - geloven in wat ze prediken. Hoe extremistischer, hoe verder hun denkbeelden van de werkelijkheid verwijderd zijn, maar hoe hardnekkiger ze eraan vasthouden. In dit geval gaat het om een combinatie van ouderwets marxisme-leninisme, oude regionale gebruiken, leiderscultus en een giftig mengsel van grootheidswaan en nationaal isolationisme.
In het geval van Noord-Korea behoort bij dit isolationisme de overtuiging dat het land al meer dan een halve eeuw is omsingeld door imperialistische vijanden die het zogeheten socialisme er willen vernietigen. In werkelijkheid ligt Noord-Korea beschermd binnen de Chinese invloedssfeer en heeft niemand behoefte daar verandering in te brengen.
Maar hele of halve gelovigen kunnen vanuit zo'n waandenkbeeld een rigide uitleg geven aan gedachten als: 'Liever staande sterven, dan op de knieën verder leven' of 'Dan liever de lucht in!'. En totalitaire leiders kunnen hun bevolking, al of niet tegen haar zin, meeslepen de ondergang tegemoet.
Een horrorscenario dat niet uitgesloten kan worden, is bijvoorbeeld dat van de zelfdestructie. Denk aan de sekte van de Amerikaan Jim Jones, die in 1978 meer dan 900 sekteleden tot een massale zelfmoord dreef. Noord-Korea is een machtsfactor in Oost-Azië met een heleboel kenmerken die je in een ander land ook ziet. Maar er zal rekening mee moeten worden gehouden dat het tevens veel weg heeft van een sekte die in zijn grillige vijanddenken kan concluderen: dan maar de lucht in, met jullie erbij. Dit soort denken is een van de redenen waarom Beijing maar beperkte invloed heeft op wat Kim Jong-un doet of nalaat, en waardoor de vraag opdoemt wanneer het gevaarlijker wordt niets te doen dan iets te doen. Een duivels dilemma.
Zie ook: Ian Buruma - 'Voor kim Jong-un is vernietiging beter dan overgave.' Lees verder...
Zie ook: Guus Hiddink verslaat Kim Jong-il
Meer lezen over kernwapenmacht Noord-Korea in de wereld: Jonathan D. Pollack, No Exit: North Korea, Nuclear Weapons and International Security (IISS 2011).
